Untitled

I wonder what it is,
when I see you…
it’s like I wanted you away
where I can stare at you
and yet eyes can’t even see
the whole of my hiding existence.

I wonder what it is,
when I never see you,
I wanted to break into
my own thoughts
and from there extract
tracing the whole of your soul…

If I could just forget
for a minute
what had occur,
would I ever wonder
what I’ve always wondered?


-September 11, 2008

Coccinea grandis

Green hearts on a tendril,
what are you trying to say,
with your shape and orientation
why can’t you be red instead.

Green hearts on a tendril,
is your edge naturally cut?
You make me think of something,
something I can’t consider nice.

It is of something not nice,
but it is not really rotten,
I can’t just account my feeling,
to what I had just experienced.

Little green stalks left without leaves
would it be heart?
Or would it be not?


-August 28, 2008

Footsteps on a seashore

You used to run
barefoot on a grassy plain.
You used to throw
off those dirty shoes.
You used to wait
with a pearly smile,
across the fences,
singing serenely,
looking like dawn.

Once or twice
you walked passed
barefooted still
bridging every stone steps
twirling at ease.
Once or twice
you nodded a hello
while balancing atop
the picket fence.

But still,
you never asked
And still,
you let me wait.
Are all those smiles
just for a distance?
Are all those nods
just for a play?

Finally, you moved
finally, you ran
across every barricade
among thorny paths
arms outstretched
flying in
on a tight embrace
but, yet,
you glided past
you embraced, yet,
with another me.

It was not me
who you saw.
It was not me
whom you know.
I know now,
you didn’t know.
I am but someone
you hardly see.
I am but a
footstep on a
sandy shore.


-July 28, 2008

Untitled

Open the door,
it’s mid-afternoon
I’ve been waiting outside
for almost an hour

Open the door
whatever you’re doing
the windows are closed
the curtain is obscured.

Open it now
I’m getting impatient
I’ll knock on the door
Once, twice, once more

I’m losing my patience
I’ll kick it open
one, two, three
just open the door!

You stupid idiot,
I’ve been angry with you
You can’t open the door
cause you’re not even there.

-August 5, ‘08

Untitled

Pagsakay niya sa sasakyan
Ako’y napalingon, napaisip
Ano itong pinagtitigan at pinagmamasdan
Waring titiga’t ni di magawang masabihan.
Ang mamang ito, na siyang paksa.
Ang mamang bulag na nakasabay sad yip.

Nagtanong siya,
At siya’y sinagot na may kasamang ngiti
Aliw na aliw sa magalang niyang pakiwari
at kahalong lungkot ang mababasa
sa kanyang maliit na mata
Sayang at di man lamang niya makita
Ang magandang ngiti ng dalagang nausisa
Sayang at sa sa pakiramdam lamang niya ito matutuklasan.

Tanging mga tunog
Na di mawari kung ano,
Ang bintana sa realidad.
At ang mga busina, pagpreno at ang hanging malamig
Ang animong musikang ipinatutugtog.

Nakahahabag isiping ganyan ang gawain sa araw-araw.
Ang maglakbay na sarado sa kulay at kagandahan ng mundo.
Isa marahil pakiwari ng nagkulang sa pandamdam,
sana sila rin ay masilayan ang lahat ng ito.


-August 5, ‘08

Payong

Lumabas ako sa silid aklatan
dala ang mga librong
naninilaw na sa kalumaan.
Bitbit ang aking bag
at isang paying na pula.

Mula sa malayo, matatanaw
ang naglalabong kapaligiran
mula rito, sa kinatatayuan
natatanaw ko ang
malakas na ulan.

Pagkalapit ko sa labasang iyon
isang malamig na ihip
ang bumati sa akin,
kulang ang sabihing ihip yaon,
nilipad ang mga pahina
ng lumang libro.

Pagkakawaksi ng mga kagamitan
agad ipinulot ang mga pahinang
animong panahon pa ng neyolitiko
nababasa at napuputikan
hanggang sa dumating ang isang ikaw.

Kapansin-pansin
ang iyong putting ngiti
nang masilaw ako sa liwanag nito,
ngunit tinitigan kong maigi,
hindi pala ngiti ang siyang nakasisilay,
kundi ang mga bakal na nakakabit ditto.

Iniabot mo ang iyong mga kamay
na siya kong tinugon ng mga napulot ko.
Ngunit palpak, mali.
Ang mga palad koa ng iyong dinampot

Hindi ko mawari
kung isa kang tanga,
hindi ko maisip
kung bakit kaya.
Nililinlang mo ako
ng iyong mga matang
animong bituin sa pagkikislap
nasusuya na ako
sa iyong pinaggagagawa.
hindi mawari kung
ano ba talaga,
maihahampas ko na ang
mga pahinang hawak ko
ng mapansing pula ang paying mo.

Dala marahil ng kabog ng dibdib
o ng malakas na pagkulog,
nilipad muli ang mga pahinang
nakalimutan pasandali,
ang mga kaawa-awang mga papel
nagluluma, putik-putik at basing-basa

pasalamat ako, nang ika’y nagising
mula sa kasiraan
nagpasya kang tumulong magpulot ng mga ito.
Anang kalimutan ang kahibangan
at gawin ang mga dapat gawin.

Ibinalik mo ako sa lilim,
gamit ang paying na pula
saka nagpaalam kasabay ng halik
saka tumalikod at nagmadali.
Ako itong walang alam sa naganap
napasigaw ng malakas.
pagharap mo’y, nasambit ko
‘Payong kong pula, ibalik mo!’


-July 30, ‘08