Review on movie: Age of Adeline

Photo from: www.imdb.com

I'm trying on a new approach with writing - with all the things I've been going through right now. Nothing major. Here's the mother tongue version:

Ang pelikula ay hango sa buhay ng babaeng may kakaibang disposisyon sa buhay nagngangalang Adeline Bowman. Si Adeline ay ipinanganak na normal ngunit dahil sa isang aksidente kung saan siya ay tinamaan ng kidlat – tumigil ang kanyang pagtanda.

Noong una, nakakaengganyo at kapanapanabik siguro magkaroon ng ganoong klaseng kakayahan – ang mabuhay sa araw-araw na hindi mo aalalahanin ang pagtanda, ang ilang komplikasyon kasama nito. Hindi mo aalalahanin ang nangngungulubot na mukha, lumalabong paningin, at mga sumasakit na kasu-kasuhan Mahaba ang oras na maaring igugol sa mga bagay na gustong gawin na hindi kailangang intindihin kung sasapat pa ba ng oras.

Ngunit habang umuusad ang panahon para kay Adeline, umusbong ang ilang suliranin sa kanyang kondisyon. Isa na dito ang maaring maging kinabukasan ni Adeline sa kamay ng mga tao. Naipakita sa pelikula ang katotohanan sa paguugali ng mga tao: kung ano ang hindi maipaliwanag ay kailangang pag-aralan. At sa pagaaral na ito – tinitingnan kung maari ba itong maiduplicate o makamit. Dito namulaklak ang takot ni Adeline. Sino nga naman ang gugustuhing makulong upang pagaralan ng mga siyentipiko.

Takot ang bumuhay sa namamatay na pamumuhay ni Adeline.

Namamatay siya sa aspetong, kinailangan niyang mabuhay magisa dahilan sa kanyang kakaibang kondisyon. Nakakalungkot ang kaalamang iiwanan ka din ng mga mahal mo sa buhay dahil sadyang maikli ang natural na buhay ng tao. Kinailangang iwan ni Adeline ang kanyang anak dala ng takot sa kapwa tao, sa takot na mapageksperimentuhan. Sa ilang eksenang naipakita ang anak niya – na siya naming matanda na at naninirahan na lamang sa isang retirement facility – nakakalungkot ang implikasyon na sa sandaling panahon pa ay maari na siyang mamatay. Kung ano mang maiiwan sa buhay ni Adeline ay pawang mga alaala na lamang.

Black and White kung tutuusin ang buhay ni Adeline. Nawala na ang kulay na nagpapasigla dito. Marahil dala ito ng kaalamang mahaba pa ang lalakbayin niya. Madali para sa atin ang isawalang bahala ang halaga ng mga bagay pag alam nating hindi ito aalis o hindi ito mawawala ng basta-basta. Ang buhay ni Adeline ay nagmistulang isang obligasyon na kailangan pag-daanan at ang kalunos-lunos na kalagayan ay isang biyayang nagmimistulang isang sumpa. Ngunit sadyang mapaglaro ang tadhana – dumating sa buhay ni Adeline si Elis na siyang naging daan upang maibalik ang sigla sa buhay ni Adeline. Sa isang di inaasahang pagkakataon, nang nagdesisyong tumigil sa pagtakbo sa Adeline sa kanyang problema – naibalik siya ni Elis sa natural na daan ng buhay. Nawala ang sumpa ni Adeline at nagsimula siyang tumanda muli.

Nakakaantig ng damdamin ang pelikula – napagtagumpayan ng produksyon ang pagpapatunay sa kasabihang “Love Conquers all” kung saan nagkaroon ng lakas ng loob si Adeline na harapin ang kanyang takot na hayaan ang sariling umibig muli. Maganda din naman ang kinalabasan ng katapusan ng pelikula at ang nakakatuwang paghahambing kay Adeline sa isang kometa – hindi man ito dumating sa panahong inaasahan, ay dumating ito kagaya ng prediksyon sa pelikula.